Próba zagospodarowania ważnego tematu. Chęci były, zabrakło talentu. Powstał obraz nieco tendencyjny i dość zero-jedynkowy, chwilami wręcz nudny i zwyczajnie przeciętny.
Jakoś tak przypadkiem na koniec wyszło, że ludzie czujący, wrażliwi, empatyczni i naturalnie ciepli to lesbijki, transwestyci, czy personel kliniki aborcyjnej. Ciemna strona mocy to wszyscy „normalni” tworzący stałe związki, lub na takich wyglądający, co w filmie pokazano tak, jakby trochę samo w sobie stanowiło zawoalowane oskarżenie (para w sklepie z kawą, rodzice Olivii, itd.).
Samotna matka z paroletnią córeczką terroryzująca podejścia do kliniki i okładająca pięściami wchodzących - to kalka pokazująca jak dalece na skróty w swym przekazie poszli twórcy filmu.
Na prawdę nie można było wykrzesać z siebie więcej w przekazie ciekawego i wielowątkowego tematu?
Chcecie zobaczyć pokazanego z pomysłem, wrażliwego transwestytę w trzecioplanowej roli, która zapada w pamięć – to zobaczcie bardzo przeciętny „Adult World”, gdzie akurat transwestyta Rubia w wykonaniu Armando Riesco winduje film w górę.
Sytuację ratują nieco dwa wątki.
Epizod z Karlem wywołujący domniemanie, że faceci to też ludzie, którzy być może coś tam czują (Sam Elliot – w nietypowej roli, tym razem bez wizerunku macho rodem z Dzikiego Zachodu) oraz ledwie nakreślona relacja babci z córką (Lily Tomlin vs Marcia Gay Harden), z której bił potencjał. Potencjał zignorowany przez filmowców skoncentrowanych na przekazaniu w zakamuflowanej formie innych treści.
Szkoda, niemniej obejrzeć można.

Na koniec moje gratulacje dla tych z zespołu Filmwebu, którzy przypisali film do gatunku komedii. Gdy zespół film wreszcie obejrzy, proponuję to szybko zmienić.

Pozdrawiam,
jabu